Dag 8: Mozirski Gaj en Solcava Valley

Vandaag staat er weer een volle dag op het programma. We hebben om 9.30 uur afgesproken bij Mozirski Gaj, op 20 minuten rijden van de camping. Dit is een park met een aantal historische gebouwtjes. Mini openlucht museum. Lekker om de dag mee op te starten. Het is er nog erg rustig en het zijn makkelijke paden. We kunnen wat rond wandelen, toergids Irena voorziet ons van info en tussendoor bijkletsen. De vijf meiden kunnen het erg goed met elkaar vinden en kletsen wat af. Uiteraard in het Engels. De moeder van Mança (Irena) hebben we 2 jaar geleden voor de eerste keer ontmoet en toen zijn we 3 dagen door Slovenië getourd. Toch voelt het alsof we elkaar pas nog hebben gezien en gesproken.

Na een leuke wandeling door het park, is het tijd voor een snack. In Slovenië is de lunch pas tegen 14 uur en normaliter met warm eten. Wij hebben weer een aantal spullen meegebracht vanuit Nederland (stroopwafels en stroop zijn erg populair in de familie, ze bakken nu ook Nederlandse pannekoeken ipv Amerikaanse 😂)

We rijden door naar Solcava Valley. Een vallei in de Alpen. Vlakbij Oostenrijk. We stoppen bij het informatiecentrum waar Irena weer iets gaat fiksen. Gisteren stond er geen familie ticket bij de reünie maar wij hadden opeens een familie ticket. We krijgen uitleg over de route en de verschillende opties en regelen iets voor het diner. Daarna kunnen we de tentoonstelling in de kelder bekijken. Leuke uitleg over het gebied en de tradities. De tradities die ze nu proberen te gebruiken om te voorzien in hun onderhoud maar wel met behoud van de natuur. Het is een afgelegen gebied waarin mensen nog steeds binnen hun eigen gemeenschap leven. Ook heel anders als bijvoorbeeld Ptuj of Ljubljana. Er zijn voornamelijk boerderijen voor vlees en wol. Daarnaast wordt er gejaagd. In dit gebied leven veel herten maar ook zwijnen, sfinxen en beren. Irena vertelt dat de beren teveel groeien in populatie en dat er al kleine voorvallen zijn geweest. Ze willen problemen zoals in Italië voorkomen.

Daarna is het tijd voor de panoramische route richting de vallei. Vallei klinkt toch laag.... Maar we gaan omhoog. Flink omhoog. En de weg is smal en gaat regelmatig over in gravel. We draaien nog een bocht en weer een bocht en nonde .... (Daarna volgt nog heel vaak het f woord en OMG). Smal, diepe afgronden, scherpe bochten en geen railing. Echt niet wat ik leuk vindt. Uit al mijn poriën stroomt zweet en dan moeten we ook nog uitstappen naar een uitkijkpunt. De wereld vergaat .... Oké bijna. Al zou ik willen, uitstappen is geen optie. Ik zit vastgeplakt aan de armsteun en portier en kan me niet meer bewegen. Ik blijf zitten waar ik zit en wil maar 1 ding. Naar beneden. Intussen zijn er maar 2 mensen aan het genieten want er ligt nog een kind op appegaaien op de achterbank. Wisselend spierwit en dan weer lichtgroen. Beide houden we een spuugzakje binnen handbereik. Helaas moeten we nog best een aantal bochten en duurt deze marteling nog wel even voort voordat we dan eindelijk de afdaling inzetten richting vallei. Het was volgens Rini prachtig. Wij herkenden meer van 'gevaarlijkste wegen van Europa'. Kunnen ze daar zo opnemen.

Eenmaal beneden is het uitzicht inderdaad prachtig. We zijn nu in een vallei die pas in 1998 echt is ontdekt. Nog relatief onbekend ondanks dat we behoorlijk wat Nederlandse auto's tegen komen. En Slovenen maar geen Duitsers, Oostenrijkers of Italianen. De vallei is vlak 💪 en aan weerskanten zijn flinke bergen. Er is een route met aan het einde een waterval. Dit is de hoogste waterval van Slovenië (90 meter). We lopen omhoog en na 15 minuten worden we beloond met een prachtig uitzicht. Slovenie is zo mooi. Eigenlijk moeten we dat niet zeggen want dan gaan jullie volgend jaar ook allemaal naar Slovenië 😂😂😂

Na de wandeling naar de waterval, maken we nog een korte wandeling door de vallei en rijden we door naar een lokaal restaurant. Dit is een soort van Guesthouse die ook eten reserveren. Vooral traditionele gerechten. Mança gaat eigenlijk bijna nooit uit eten. Ze leven best sober. De kinderen krijgen alleen cola met bijzondere gelegenheden (Mança wordt binnenkort 19 jaar). Ook eten ze maar 2 tot 3 keer per week vlees en voor de rest veel groenten en fruit uit eigen tuin. We hebben ze uitgenodigd als bedankje. We krijgen een schaal met lokaal gemaakte droge worsten met olijven en in zuur gelegde champignons met lokaal brood. En daarna kiezen we een lokaal hoofdgerecht. 

Na de maaltijd is het toch echt tijd om afscheid te nemen. We moeten weer 50 minuten terugrijden. Slovenie zit er alweer op. We hadden nog wel een dagje willen blijven om wat te relaxen en zwemmen in het meer maar vanaf morgen wordt bij de camping een heavy metal festival georganiseerd en daar hebben we geen zin in. Bij aankomst op de camping wordt al duidelijk dat het veel drukker is. Op de weilanden rond de camping staan allerlei tentjes en er lopen veel metal fans op de camping. Als rond 21 uur dan ook al de muziek start (uiteraard heavy metal) weten we het zeker. Hier gaan we niet een dag en extra nacht inzitten..... Op de camping staan veel gezinnen met kleine kinderen. Fijn dat er nu opeens een festival is....

Morgen gaat de reis naar Zagreb. De routeplanner geeft 1.30 minuten aan. Lekker kort ritje. We willen morgen een rustige dagje doen en dan zaterdag de stad bezoeken.