Dag 7 (26 dec) Geilo:

Vandaag is dan The Day, we gaan iets doen waar we allemaal heel veel zin in hebben. Straks kunnen we iets van onze bucket list afstrepen, tenminste dat hopen we. Want het is vandaag wel 146 km rijden en we hebben geen idee hoe de conditie op de weg is en we moeten door een hoogvlakte..... ook best spannend.

Ondanks dat we pas om 13.15 worden verwacht op plaats van bestemming, rijden we om 10 uur weg. Het eerste stuk, 70 km is goed te rijden. Heel apart want bij Voss ligt er volop sneeuw maar de weg is sneeuw en ijsvrij. Dan dalen we af en krijgen we weer een stuk of 4 tunnels van 7 a 8 km lang en rijden we opeens aan een meer. Geen sneeuw meer te zien maar wel het prachtige Eidford dat samenkomt met het Handangerfjord. Zo van boven, zeker met de besneeuwde toppen is het prachtig. Dan krijgen we weer een enorme tunnel en ineens komt ons iets bekend voor. Het blauwe licht aan het einde van de tunnel.... En nee, we rijden alcohol en drugsvrij en verkeren ook niet in een gevaarlijke situatie of spirituele sfeer. Wij weten nu wat er gaat komen want 4,5 jaar geleden reden we hier ook.  Een rotonde midden in een tunnel. Ook al hebben we het al een keer gezien, toch weer grappig en uniek.

Vanuit de tunnel rijden we de Handangerbrug op. Ook hier waren we eerder maar toch weer gaaf. Aan beide kanten een meer met massief gebergte. En dan beginnen we aan de klim maar Handangervidda. Hier ligt bijna het gehele jaar sneeuw.... maar hoe zal het zijn in de winter. De klim gaat wederom door tunnels, och maar een stuk of 8. En we krijgen nu weer van die klote tunnels, oeps van die niet zo fijne tunnels. Smal en zonder of heel minimaal licht. Dit kennen we ook nog. Na de laatste tunnel weten we het al, we komen auto's tegen met een heel dik pak sneeuw. Dit wordt afzien.....

Het eerste stuk rijdt redelijk goed. Er ligt wel sneeuw op de weg maar het is vlak en niet glad. En dan komen we bij een wintersport gebied. Wat hebben de mensen daar in hemelsnaam gedaan. De weg is slecht, sneeuw en ijsplaten. We rijden zeer rustig verder, gelukkig hoeven we niet te klimmen of dalen maar voor 17 km blijft de weg slecht sneeuw en ijsvrij. We weten niet of we verder moeten rijden, toch sneeuwkettingen erop.... Alle Noren rijden zonder en komen ons zonder blikken of blozen voorbij geblazen. Zal het dan toch aan de Hollandse mentaliteit liggen, onervarenheid met winterse temperaturen en sneeuw......Omdat we nog ruim de tijd hebben, besluiten we toch verder te gaan maar we moeten nog omhoog. De Handangervidda is onderdeel van een nationaal park en eenmaal op die weg is het weer prima rijden. Terwijl de sneeuw toeneemt in dikte en hoogte en de temperatuur sneller daalt als wij stijgen, boven is het uiteindelijk -17, rijden we door een enorme witte vlakte. Boven op het plateau zijn er geen bomen meer, zelfs hele stukken geen huizen en rijden we in de wolkengrens. Beetje magische wereld met de zon er bij. Ongeveer 20 km voor Geilo, onze eindbestemming gaan we weer dalen. Verschillende keren 8% maar de weg blijft goed rijden. Toch blij dat we zijn doorgereden.

Rond 12.30 rijden we Geilo binnen. We hebben opdracht gekregen bij het rode kruis te parkeren (En niet in het helicoptervlak) als we zien dat daar verder geen voorzieningen zijn. Meteen daarnaast ligt echter de parkeerplaats van het skigebied met een groot restaurant en hotel. Daar kunnen we vast een stop maken voor toilet en iets warms want buiten is het nog steeds -9.

Na de stop lopen we het laatste stuk door het bos totdat we het kamp met houtvuur ontdekken. We hebben het gevonden..... we gaan dog sledding oftewel op husky safari. We zien de sleeën al klaar staan en horen de husky's al banken.

Eenmaal aangekomen wachten we tot de groep compleet is. We zijn met 10 personen in totaal en 2 gidsen. In het kamp blijven ook 2 personen achter die ons na de toch weer opvangen met wat warms want we hebben een gruwelijke koude dag uitgezocht. Na de uitleg over de slee, vooral hoe te remmen en de tocht, is het zover. Dik ingepakt, stapt Quincy in de slee. Echt gevoerd met rendierhuid en dan een kunstofhoes tegen de kou. Ik mag achterop staan om de slee te besturen.... als dat maar goed gaat. Hopelijk ben ik hierin beter dan kanoën. Vooral voor Quincy hè 😁

De temperatuur is gezakt naar -10 en zal nog verder dalen naar -12. Tenminste dat zegt de gids. We gaan ongeveer 10 km richting een meer. Daar is de wissel en langs het meer komen we via de andere kant weer terug. 

En het sleeën is gaaf, heel gaaf. De honden joelen bij vertrek. De gids waarschuwt om afstand te houden, de honden willen elkaar graag inhalen maar dan is de kans op een ongeluk ook sneller. Het eerste stuk is even wennen. Gelukkig niet moeilijk en je hoeft bijna niet te sturen. Dat doen de honden en die lopen achter elkaar aan. Dat doen ze vast vaker. Soms is het even bukken voor een laag hangende tak of de rit wat bumpee vanwege heuveltjes maar het is vooral genieten. Mooie omgeving, heel veel sneeuw, zon en steenkoud. Mijn wimpers bevriezen en een plukje haar buiten mijn muts is intussen spierwit maar dit is tof, heel tof.

Halverwege is het wissel. Niet echt erg want ik voel mijn tenen niet meer..... En ook mijn ogen en wangen zijn steenkoud. Nu mag ik in de bak onder de vellen en plasticlaag en mag Quincy achterop. En onze hondjes.... die willen niet blijven staan, die willen rennen. Tijdens de stop moet je dan ook een persoon op de rem blijven staan en gooien ze een anker uit..... geen grap..... serieus een anker. De honden zijn zo gretie om te lopen dat ze tijdens het lopen gewoon pissen en poepen. Af en toe happen ze wat sneeuw maar ook dan blijven ze lopen. In de slee warm ik intussen op. Arme teentjes, die doen pijn van het opwarmen. Nu heb ik er heel veel gevoel in🙁

Aan het einde van de rit komen we weer terug in het kamp. We mogen onze honden knuffelen. Quincy en ik vinden toch nog steeds dat wij de leukste en mooiste honden hadden. Vooral 1 hond (Wij hadden 5 honden maar er waren ook sleeën met 6 honden). Er was 1 helemaal witte husky met hele lichtblauwe ogen. Toch wel de mooiste. Maar hond nummer 5, het dichtste bij de slee was onze favoriet. Tijdens de tocht keek hij goed achterom alsof hij wilde controleren of alles goed met ons ging. Deze hond was ook super enthousiast en wilde graag geknuffeld worden. Na alle knuffels en foto's was het tijd voor wat warms bij het kampvuur. We konden weer kiezen voor warme vlierbessensap of koffie. Uiteraard allemaal zonder alcohol. Daarbij crackers met bruine geitenkaas, waar kennen we die toch van😂😂 en witte kaas van koeienmelk met kruiden. Vooral deze laatste vonden we lekker. De vlierbessensap was warm en zoet maar die van gisteren was toch echt lekkerder. 

Bij het kampvuur krijgen we nog wat uitleg maar iedereen heeft het koud en de zon begint te zakken. Wij moeten ook nog 146 km terug. De terugtocht gaat voorspoedig. Boven is het al aardig donker aan het worden maar de weg is nog steeds goed. De temperatuur daalt naar-19. Bij de skigebied is het intussen donker en de weg slecht. Slechter dan de heenweg? Geen idee maar die 17 km leken met zo lang te duren als de 70 daarna. Het Eidfjord is in het donker lang niet zo magnifiek maar ach het was zo'n topdag dat we het donker voor lief nemen.